Wśród osób uczących się rysunku, właściwie na każdym poziomie wiedzy i doświadczeń rysunkowych, pojawiają się problemy z koordynacją działań. Często nie pamiętamy o utrzymywaniu porządku w pracy (nazwijmy go rutyną) a staramy się na siłę zbudować rysunek „taki jak zdjęcie”, tak aby kadr wyglądał „super foto realistycznie”… PO CO? Będzie to w dużej mierze stracony czas.
W czasie ferii zimowych zajęcia normatywne i egzaminy prowadzone są normalnie. Tematy zajęć będą dobrane w ten sposób by osoby, które na część ferii wyjadą na narty, mogły zrealizować temat przed wyjazdem lub po powrocie z niego.
Rysunek mody różni się diametralnie od rysunku realistycznego, czy uprawianego przez nas często tzw.klasycznego, ponieważ służy zupełnie innym funkcjom. Jego głównym zadaniem jest oddanie idei projektanta w szerokim zakresie: nastroju, materiału, tkaniny, kroju, dodatków, koloru, a nawet charakteru modelki, na której owo ubranie miałoby być prezentowane.
Na etapie cieniowania martwej natury warto obserwować obiekty na tzw. przymkniętym oku. Podstawowym błędem jest rysowanie na pamięć. Poprawny stosunek czasu obserwacji do czasu gdy rysujesz powinien być taki sam - wynosić ok. 50/50. Po to ustawiłeś przed sobą model byś mógł uchwycić ciekawe cienie, światło, niuanse w fakturach materiałów, ich przeźroczystość i inne zjawiska. Ostatnia faza cieniowania. Staraj się nie traktować obiektów „wycinkowo” . Zacznij od ogólnego scharakteryzowania
Po wykonaniu wstępnego szkicu (opis w pierwszej części artykułu) przenieś kompozycję na duży format – użyj delikatnego konstrukcyjnego szkicu – tak aby zlokalizować (osadzić) obiekty w kompozycji na arkuszu. Od razu narysuj wszystkie elementy twojej kompozycji, łącznie z „uczciwym” szkicem tkaniny na której ustawiłeś swoją martwą naturę. Pamiętaj aby w dalszych etapach nie rysować pracy „po trochu” nakładaj wszystkie warstwy rysunkowe na całość kompozycji (warto przeczytać wcześniejszy artykuł
Martwa natura jest jednym z najbardziej popularnych tematów plastycznych w historii. Można powiedzieć, że obowiązkiem każdego szanującego się rysownika jest umiejętność poprawnego zakomponowania i narysowania tego tematu. Rozpoczynając swoją przygodę z tym tematem musisz zacząć od znalezienia odpowiedniego miejsca, aby ją ustawić – powinno być dobrze oświetlone światłem dziennym. Przykład analitycznego zdjęcia układu obiektów. Najrozsądniej będzie tak ją ustawić by światło
W tym artykule postaram się naświetlić to, jak należy rozumieć tytuł pierwszej części egzaminu wstępnego na WAPW. Opis składa się z trzech członów: - zapamiętywanie, - graficzna synteza - przestrzeń. Pierwsze słowo sugeruje, że chodzi o obiekt lub przestrzeń zapamiętaną a nie o Twój własny projekt. Owszem zdarzało się, że własna twórczość była wysoko punktowana – z tego powodu, że była tak pomysłowo narysowana iż wyglądała na obiekt istniejący. Najczęściej jednak własne projekty
Drugie zadanie egzaminacyjne WAPW (w pierwszym etapie) „rysunek sprawdzający predyspozycje w zakresie wyobraźni przestrzennej“ jest skonstruowane zazwyczaj „wielopoziomowo” – tak aby sprawdzić jak najwięcej elementów budujących predyspozycje kandydata: 1. predyspozycje rysunkowo/plastyczne – „jasność” wypowiedzi graficznej, 2. umiejętność czytania ze zrozumieniem, 3. umiejętność wiązania ze sobą informacji o przestrzeni, 4. umiejętność łączenia informacji pomiędzy rysunkami
